Soczysty agat

Od dawna mam ten plaster agatu, uległam czarowi jego niecodziennej kolorystyki ale  do tej pory nie miałam na niego pomysłu. Aż do soboty rano, kiedy to zaczęłam przeglądać maleńkie kaboszonki, które kupiłam do swoich pierścionków. Właśnie wtedy dokładając róż do pomarańczu (jak ja nienawidziłam tego połączenia jak byłam nastolatką - uważałam, że to jest szczyt bezguścia:D) koncepcja ogólna wisiora zaczęła się klarować. Miało być dość prosto i w miarę szybko (zawsze tak ma być:) ale pojawił się szereg komplikacji. Po pierwsze i najważniejsze agat nie miał dziurki. Myślę sobie mini wiertarkę mam, wiertła co wiercą w srebrze mam- dam radę... No... i nawet rysy nie zrobiłam - mąż mówi ; "daj kobieto - wywiercę ci!" (Macie przed oczami obraz tej wyższości mężczyzny co to zaraz pomoże głupiutkiej babie bez pojęcia o wierceniu...). Po 5 minutach wraca. Ja: "I co udało Ci się?". On: "E co to za kamień masz! Przecież w tym się wiercić nie da!"... No przecież mówiłam:) - widzicie teraz moją minę z wyrazem wyższości kobiety co to miała - jak zwykle rację - nad facetem co wrócił jak niepyszny:D

Ale do rzeczy - dziury jak nie było tak nie ma... Trza sobie było inaczej poradzić. Blachy srebrnej na tył u mnie wciąż brak. Z art clay podkładu robić nie będę, bo to duży agat jest i skonsumuje mi masę srebra po to tylko, żeby jej nikt z tyłu nie widział. O nie! Łapki zrobię - myślę - z rameczką z tyłu. Drut mam, zmłotkuję, zlutuję, dolutuję potem drugi raz do art clay. Co tam. Rach ciach zaraz wszystko będzie gotowe.

Rach, ciach, rach, ciach, rach, ciach.............................................. Zeszło mi do poniedziałku:D

Ale jest gotowe:) Obejrzyjcie...

Plus zdjęcie dla Agnes:)